دلنوشته
اگه دوس داری بخون
روزایی هست که هیچ گوشی نیست که بشنوه
و هیچ اهل دلی نیست که درد روح و قلبمون رو درک کنه و بفهمه که چه حسی داریم
اون روزها درد می کشیم با تمام وجود و پخته میشیم و شاید به چشم نمی بینیم که یکی از تار موهامون با غصه هامون سفید میشه
اون روزها سخت میگذره،اون روزهایی که آدم از ته ته ته دلش احساس تنهایی میکنه احساس میکنه بین اینهمه آدم هچیکسو نداره
از این روزها همه مون داریم تو زندگی مون
کاش این احساسها همیشگی نباشن
نذاریم اثرات بدشون با گوشت و خونمون عجین نشه
و کاش ازشون درس بگیریم
درسهای تازه ای بگیریم
یاد بگیریم که راههای رنجش خودمونو ببندیم این راها برای زندگی هرشخصی متفاوته
از کوچکترین چیزا لذت ببریم چون شادی حق ماست
حقی که هیچکس نمیتونه ازمون بگیره
یاد بگیریم (هرچند تلخه)از همه ی آدما ناامید باشیم
نذاریم سرد و گرممون کنن
هر روز نعمتهامونو مرور کنیم و به یاد بیاریم و شاکر نعمتهامون باشیم(این مورد خیلیی مهمه)
مراقب سلامتی مون باشیم و هر روز سعی کنیم بریم بیرون از خونه و هوا بخوریم ...
اینا تجربیات من بود که تک تک ثانیه های روزای بد زندگیم یاد گرفتم ...
شمام اضافه کنین اگه دوس دارین؟